WOLK, een wolk van een project

Aan de Pa­ral­lel­weg 64 in Bosch­veld ver­rijst half juli een to­ren van 23 me­ter hoog. In deze to­ren kun je een won­der­lij­ke tocht ma­ken door een gan­gen­stel­sel met daar­in al­ler­lei ka­mers met spe­cial ef­fects. De tocht komt uit op het dak van het school­ge­bouw, daar kijk je uit over de hele stad.
De To­ren met de naam ‘WOLK’ is een idee van stads­kun­ste­naar Lu­cas De Man. ‘WOLK’ moet een plek wor­den die in deze hec­ti­sche tijd rust en ruim­te geeft aan de ziel. De premiere is op 5 augustus, tijdens Theaterfestival Boulevard.

WOLK en Copernikkel
Lu­cas De Man was in de Co­per­nik­kel om te pra­ten over zijn WOLK. Lu­cas is stads­kun­ste­naar, maar ook woord­kun­ste­naar. Zijn ma­nier van ver­tel­len maakt ie­der­een en­thou­siast in de Co­per­nik­kel. Bosch­veld mag zich op gaan ma­ken voor WOLK. Een kun­stin­stal­la­tie die gro­ter wordt dan OOG, zijn eer­ste suc­ces­vol­le pro­ject. Zijn be­doe­ling is om men­sen uit de wijk Bosch­veld er­bij te be­trek­ken.
Lu­cas: “WOLK is ei­gen­lijk een ex­cuus om men­sen te ver­bin­den. We le­ven steeds meer op ei­land­jes. Ie­der­een is met zijn ei­land­je be­zig en met zich­zelf. Je hebt rij­ke men­sen die ge­ven aan goe­de doe­len en dan zeg­gen: we heb­ben ons werk ge­daan. Maar het gaat mij niet om geld, het gaat mij om te we­ten wie je bent. De on­ge­lijk­heid is al groot. Kijk naar de Bin­nen­stad die zich als­maar op­leukt, ter­wijl de mees­te wij­ken niet wor­den ge­zien. Door kunst op lo­ca­tie kun je la­ten zien dat het an­ders kan.”

Drijf­veer
Wat is jouw drijf­veer? “In mij zit een nood­zaak om ver­ha­len te de­len met ie­der­een. Met WOLK pro­beer ik het gro­te­re ver­haal te ver­tel­len. WOLK gaat over de nood aan niets we­ten. Het wordt tijd voor de ziel. Vroe­ger bouw­den we ker­ken, heel groot en heel duur. Maar nu staan ze leeg. Wij zijn bang voor de mos­lims, bang voor re­li­gie, bij­na bang voor al­les. Het gaat om zin­ge­ving, we le­ven in een tijd waar­in al­les moet. En in WOLK kun je ge­woon zijn wie je en wat je bent. Een tocht die over jou gaat. On­der­weg kom je van al­les te­gen. Je komt als ware in je ei­gen wolk Voi­là! Mijn ge­dach­te daar­bij: kunst kan ver­bin­den en ik ga mijn ei­gen geld hier­voor re­ge­len, want ik ben kun­ste­naar. Ik wil dit pro­ject, maar ik vind het wel be­lang­rijk dat dit stadspro­ject niet door één type mens be­zocht wordt. Ik wil een bre­der pu­bliek trek­ken, ook voor hen moet het toe­gan­ke­lijk zijn. Ik kan na­tuur­lijk al die dui­zen­den men­sen niet per­soon­lijk be­na­de­ren. We heb­ben dat aan al­ler­lei or­ga­ni­sa­ties ge­vraagd met een ach­ter­ban zo­als Di­vers, or­ga­ni­sa­ties die iets goed doen voor de sa­men­le­ving. Aan hen heb­ben we ge­vraagd: hoe­veel kaart­jes zou je kun­nen weg­ge­ven aan men­sen? We wil­len dat meer dan de helft van de kaart­jes wordt ge­ge­ven aan an­de­ren. Je kunt dus niet naar WOLK ko­men met een ge­kocht kaart­je, je moet min­stens een kaart­je weg­ge­ven.”

Hosts
“In­mid­dels zijn er al zes­tig hosts ge­von­den die de in­stal­la­tie gaan doen. Dat zijn men­sen uit de stad. Deze men­sen ko­men mee­bou­wen, of gaan de ca­ter­ing doen of an­de­re din­gen. Er zul­len on­ge­veer 160 men­sen be­zig gaan met het pro­ject. Ook uit Bosch­veld zul­len men­sen gaan mee­doen, daar zal de Co­per­nik­kel wel voor gaan zor­gen. Mijn team gaat in ie­der ge­val veel af­spra­ken ma­ken voor live-ge­sprek­ken in de wijk. El­kaar zien is be­lang­rij­ker dan mail­tjes stu­ren. De ko­men­de twee maan­den wordt het voor mij en mijn team ge­woon rock & roll spe­len. We zul­len on­ge­twij­feld nog fou­ten ma­ken, dat hoort er­bij. De in­stal­la­tie die in Bosch­veld komt te staan zal in­druk­wek­kend zijn. Wan­neer je straks op het per­ron staat zie je twee maan­den lang een wolk han­gen in de lucht met een trap die naar de he­mel leidt. Ik hoop dat men­sen gaan den­ken: ‘wat zou dat zijn daar?’ Drie­dui­zend men­sen kun­nen er straks in de wolk. Ie­de­re vijf mi­nu­ten gaat er ie­mand in. De won­der­lij­ke ont­dek­kings­tocht duurt 45 mi­nu­ten en af­han­ke­lijk hoe lang je bo­ven staat, waan je je vijf mi­nu­ten in de he­mel’.

Dit artikel is verschenen in Buurtkrant Boschveld (jaargang 12, nummer 5, Juni/Juli 2016) 

Tekst: George van der Zan­de
Foto: Mi­chael Bö­gels